Style rodzicielskie :

· Autokratyczny - ma charakter konserwatywny i jest oparty na autorytecie przemocy i pedantyzmu. Założeniem autokratyzmu jest stwierdzenie, że "rodzice zawsze mają rację, a obowiązkiem dzieci jest bezwzględne posłuszeństwo". Od dzieci wymaga się bezwzględnej karności i posłuszeństwa, podporządkowaniu się wszelkim poleceniom i nakazom rodziców. Dzieci mają ograniczoną swobodę. Rodzi się w nich bunt, niezadowolenie uniemożliwiające istnienie prawidłowych, życzliwych i harmonijnych stosunków z rodzicami, których zamierzenia są osiągane poprzez stosowanie różnych kar. Dzieci są jednostkami mało samodzielnymi i mało aktywnymi, ponieważ od wczesnego dzieciństwa nawykły do wykonywania poleceń

· Demokratyczny - główną jego zasadą jest wzajemne poszanowanie praw wszystkich członków rodziny. "Dzieci wychowywane w ten sposób uczą się zasad współżycia społecznego nie na podstawie przymusu zewnętrznego i lęku przed karą, lecz w oparciu o akceptację i świadomy wybór właściwej zasady postępowania." Rola rodziców polega na koordynowaniu działań swoich dzieci.

· Liberalny - nie ustala się niczego ani wspólnie, ani oddzielnie. Rodzice rozpieszczają dzieci, pozostawiając im nadmierną swobodę. Ograniczają się do stworzenia dziecku warunków do nauki i zabaw, zaspakajając jego potrzeby materialne. Aktywność rodziców jest przypadkowa i niekonsekwentna. Interwencja w zachowaniu dziecka następuje tylko w wyjątkowych przypadkach, w sytuacji drastycznego naruszenia norm społecznych. Dzieci są egocentryczne i mają trudności z przystosowaniem w grupie rówieśniczej

Pozytywne postawy rodzicielskie:

· Postawa akceptująca – to okazywanie dziecku sympatii, aprobaty, przyjmowanie dziecka takim jakie ono jest, w wypadku złych zachowań – krytykowanie ich, poznawanie i zaspakajanie potrzeb dziecka. Sprzyja kształtowaniu zdolności do tworzenia trwałej więzi emocjonalnej, do wyrażania uczuć, odwagi, chęci pomocy.

· Postawa współdziałająca – dobro dziecka jest tu wartością pierwszoplanową, aktywność w nawiązaniu wzajemnych kontaktów, angażowanie dziecka w sprawy domu – dostosowanie do wieku. Rozwija ufność zadowolenie z rezultatów pracy, wytrwałość, umiejętność współdziałania i podejmowania zobowiązań

· Postawa uznająca prawa dziecka - uznanie praw dziecka, bez przeceniania i niedoceniania jego roli, pozwalanie na postępowanie na własną odpowiedzialność, delikatne kierowanie dzieckiem – stosowanie wyjaśniania i tłumaczenia, wyjaśnianie i uzasadnianie stawianych wymagań i stosowanych kar. Uczy lojalności, solidarności w stosunku do innych członków rodziny, twórczej postawy

· Postawa dawania dziecku rozumnej swobody - Rodzice wraz z wiekiem dają dziecku więcej swobody, umiejętność utrzymania autorytetu i kierowania dzieckiem w pożądanym zakresie, rozumna troska o zdrowie i bezpieczeństwo, obiektywizm w ocenie grożącego niebezpieczeństwa. Daje dziecku umiejętność współdziałania z rówieśnikami, uspołecznienie, pomysłowość, bystrość i wytrwałość.

Negatywne postawy rodzicielskie:

· Postawa unikająca – którą cechuje ubogi stosunek uczuciowy lub zupełna obojętność. Przebywanie z dzieckiem sprawia rodzicom trudności i nie należy do przyjemności. Przy tej postawie występuje zaniedbywanie dziecka pod różnymi względami - zarówno jego potrzeb uczuciowych, jak i w zakresie opieki nad nim. Zaznacza się niedbałość i niekonsekwencja w przestrzeganiu zasad, lekkomyślność lub wręcz obojętność wobec niebezpieczeństwa. Potrzeby dziecka nie są zaspokajane lub zaspokajane są w minimalnym stopniu.

· Postawa odtrącająca – charakteryzuje się nadmiernym rygoryzmem, jawną wrogością lub zaniedbywaniem, stosowaniem nadmiernych kar, oschłością, agresywnością werbalną i fizyczną. Rodzice nie lubią dziecka i nie życzą go sobie, żywią wobec niego rozczarowania. Często dziecko uznawane jest za ciężar ograniczający swobodę. Opiekę nad nim uważają za odrażającą lub przekraczającą ich siły, dlatego nieraz poszukują osób lub instytucji, które przejęłyby ich obowiązki.

· Postawa nadmiernie wymagająca – przejawia się w stawianiu dziecku zbyt wysokich wymagań, w żądaniu sukcesów. Postawę tą cechuje naginanie dziecka do wytworzonego przez rodziców wzoru, bez liczenia się z jego możliwościami i indywidualnymi cechami. Dziecko przez cały czas znajduje się pod presją, gdyż rodzice z góry założyli dostosowanie go do idealnego wzorca. Inne cechy tej postawy to: ograniczanie swobody i aktywności przez zakazy, nakazy i nagany, zmuszanie, stosowanie sztywnych reguł. Dziecko traktowane jest z pozycji autorytetu bez uznawania jego praw.

· Postawa nadmiernie ochraniająca – podejście do dziecka jest bezkrytyczne, a ono uważane jest za wzór doskonałości. Rodzice traktują dziecko pobłażliwie, z nadmierną opiekuńczością, starają się rozwiązać za nie wszystkie problemy życiowe, nie dopuszczając go do głosu i samodzielności. Inne cechy tej postawy to izolowanie społeczne dziecka i paniczny nieuzasadniony lęk o jego bezpieczeństwo.

Szkoła jako środowisko wychowawcze.:

Środowisko to całość procesów ekologicznych, ekonomicznych, politycznych, społecznych, kulturalno-oświatowych i instytucjonalnych- w ich wzajemnych związkach i zależnościach. W tym rozumieniu środowisko jest przestrzenią, w której społeczeństwo realizuje różne formy działalności, tworząc w ten sposób warunki własnego życia oraz zaspokajania materialnych duchowych potrzeb
Pierwsze podstawy życia społecznego w grupie i w środowisku społecznym dzieci zdobywają w rodzinie. To rodzina bowiem kształtuje osobowość, charakter i przekazuje system wartości

Rola szkoły, choć drugoplanowa, pod wieloma względami, pozostaje niezastąpiona. To właśnie szkoła, dzięki istnieniu zbiorowości uczniowskiej, ma możliwość wprowadzania dziecka w tajniki życia społecznego. To ona pozwala rozwijać nowe umiejętności, kształtuje relacje z rówieśnikami i pozwala na zdobywanie wiedzy i wiadomości z różnych dyscyplin naukowych. Przyczynia się ona również do korygowania braków jakie nastąpiły w socjalizacji i wychowaniu w domu rodzinnym.

Metody wychowawcze:

Kary i nagrody:

· Nagradzanie koncentruje uwagę dziecka na tym, co może uzyskać dla siebie za odpowiednie zachowanie. Natomiast ukazywanie konsekwencji kieruje jego uwagę na innych,

· na społeczne potrzeby, stany psychiczne, np.:

· -,, zobacz, jak się tamto dziecko cieszy”,,, sprawiłęś tamtemu dziecku radość”,

· –,, zobacz, jak mu jest teraz smutno”,,, pomyśl, jak on się czuje w takiej sytuacji”,

Grupa rówieśnicza jako środowisko wychowawcze:

· Grupy dziecięce - Są oparte na zabawie. Autorytet zyskuje szkoła i nauczyciel. Do grupy należą dzieci w tym samym wieku, na tym samym etapie rozwoju psychicznego i fizycznego, które mają wspólne upodobania, zainteresowania i rodzaje aktywności.

· Grupy młodzieżowe - Inaczej nazywane paczkami, w tym czasie jest już osłabiony autorytet rodziców, grupa wywiera bardzo duży wpływ na jednostkę, na jej opinie, postawy, zachowanie, styl ubierania się, wybór muzyki czy literatury

· Grupy dewiacyjne - Wśród nich wyróżnić można gangi, bandy przestępcze, subkultury. W grupie obowiązuje dyscyplina, wzajemna lojalność, solidarność i zaufanie.

Środowisko wychowawcze:

Środowisko to całość procesów ekologicznych, ekonomicznych, politycznych, społecznych, kulturalno-oświatowych i instytucjonalnych- w ich wzajemnych związkach i zależnościach. W tym rozumieniu środowisko jest przestrzenią, w której społeczeństwo realizuje różne formy działalności, tworząc w ten sposób warunki własnego życia oraz zaspokajania materialnych duchowych potrzeb.

Rodzina jako środowisko wychowawcze:

Rodzina jest pierwszym i zarazem naturalnym środowiskiem, do którego dziecko wchodzi przez sam fakt narodzin. Jest ona małą grupą społeczną, mającą swoją strukturę i odznaczającą się charakterystycznym funkcjonowaniem. To właśnie w rodzinie jednostka kształtuje swoją osobowość. Dla dziecka jest ona najważniejszym miejscem pierwszego życiowego treningu uczuciowego, doświadczania intymnej więzi z rodzicami.

Kształcenie – całość doświadczeń składających się na proces zdobywania przez jednostk umiejętności, wiedzy oraz rozumienia otaczającego ją świata.

Nauczanie – to proces dydaktyczny w działalności wykwalifikowanego nauczyciela, o charakterze planowym, celowej pracy z podmiotem kształcenia, ukierunkowanej na wyposażenie słuchaczy czy uczniów w treści nauczania, umiejętności i nawyki oraz rozwijanie tych uzdolnień. Nauczanie jest związane w relacją nauczyciel i uczeń, słuchacz uczeniem się, obydwa te pojęcia tworzą wspólnie pojęcie kształcenia.

Edukacja (łac. educatio - wychowanie) – pojęcie związane z rozwojem umysłowym i wiedzą człowieka, stosowane w następujących znaczeniach:

• proces zdobywania wiedzy, polega na zdobywaniu wiedzy w szkole lub poza nią. W Polsce edukacja formalna podlega dwóm ministerstwom: Ministerstwu Edukacji Narodowej (MEN) i Ministerstwu Nauki i Szkolnictwa Wyższego (MNiSW).
• pojęcie używane dla określenia stanu wiedzy danej osoby, społeczeństwa, narodu. W tym kontekście mówi się o dobrej lub złej edukacji, wystarczającej lub niewystarczającej.
• wychowanie (głównie pod względem umysłowym), wykształcenie, nauka
• kształcenie, ogół czynności i procesów mających na celu przekazywanie wiedzy, kształtowanie określonych cech i umiejętności

Osobowość – wewnętrzny system regulacji pozwalający na adaptację i wewnętrzną integrację myśli, uczuć i zachowania w określonym środowisku w wymiarze czasowym (poczucie stabilności). Jest to zespół względnie trwałych cech lub dyspozycji psychicznych jednostki, różniących ją od innych jednostek.

Funkcje zakładu pracy:

· Produkcyjna

· Pracownicza

· Wychowawczą

· Socjalną

· Kulturo- oświatową

Zakład pracy jako środowisko wychowawcze:

Instytucja formalna, ma określoną strukturę, system stanowisk i zbiór zależności, są tu określone wzory postępowania, normy, obyczaje; relacje między pracownikami, kształtują się pewne cechy, postawy, poglądy, kultura pracy (wiedza, umiejętności, nawyki, fizyczne warunki pracy, stosunek pracowników do środków pracy), daje możliwość samorealizacji(doskonalenie zawodowe), poprzedza ją adaptacja społeczno – zawodowa).

Wpływ niewłaściwych postaw rodzicielskich na powstawanie osobowości.

Niewłaściwe postawy rodzicielskie wpływają na niemożność rozwinięcia się u dziecka prawidłowej, realnej oceny samego siebie i potrzebnej każdemu człowiekowi samoakceptacji.

Wpływ właściwych postaw rodzicielskich na powstawanie osobowości.

Postawy pozytywne umożliwiają akceptację samego siebie pomimo istniejących wad, braków, czy niedostatków. Pomagają ukształtować pełną osobowość człowieka, który będzie żył szczęśliwie.

Поиск по сайту: