Гары Потар і таемны пакой

Кнігу пераклаў: Мікіта Арлоў

2011 г.

Прысвячаецца роднай мове, у надзеі што яна

заўсёды будзе сучаснай і актуальнай

для людзей усіх узростаў.

— РАЗДЗЕЛ I —

Самы жудасны дзень нараджэння

Ужо не ў першы раз у доме нумар чатыры па Цісавай вуліцы за сняданкам разгарэлася сварка. Містар Вернан Дурслі быў абуджаны ўранку гучным вуханнем, якое даносілася з пакоя пляменніка Гары.

- Трэці раз на гэтым тыдні! - прагыркаў ён з іншага канца стала. - Калі ты не можаш супакоіць сваю саву, значыць, прыйдзецца ад яе пазбавіцца!

Гары, у які ўжо раз, паспрабаваў растлумачыць.

- Ёй сумна! - выклікнуў ён. – Яна абвыкла лётаць дзе захоча. Калі бы вы дазволілі хоць бы выпускаць яе па начах…

- Я што, падобны на ідыёта? - чмыхнуў дзядзька Вернан, і кавалак яечні, што прыліп да яго кусцістых вуснаў, упаў назад у талерку. - Па-твойму, я не ведаю, чым гэта скончыцца, калі ты выпусціш сваю гідкаю саву?

Ён і яго жонка Пятуння абмяняліся змрочнымі поглядамі.

Гары паспрабаваў было спрачацца, але яго довады заглушыў гучны гук адрыжкі з боку сына Дурслі, Дадлі.

- Жадаю яшчэ бекону.

- Вазьмі з патэльні, коцік, - сказала цётка Пятуння, аблашчыўшы затуманеным ад пяшчоты позіркам масіўнае цела сына. - Табе трэба як след харчавацца, пакуль ёсць такая магчымасць… Не падабаецца мне тое, што ты распавядаеш аб школьнай ежы…

- Лухта, Пятуння, калі я вучыўся ў "Вонігсе", ніколі мы там не хадзілі галоднымі, - з жарам запярэчыў дзядзька Вернан. - Дадлі есць уволю, праўда, сынок?

Дадлі, такі вялікі, што яго задніца не змяшчалася на крэсле і звешвалася па баках, ухмыльнуўся і звярнуўся да Гары.

- Перадай патэльню.

- Ты забыў чароўнае слова, - раздражнёна сказаў Гары.

Уздзеянне гэтых простых слоў на астатніх чальцоў сям'і было неверагоднае: Дадлі папярхнуўся і зваліўся з крэсла з грукатам, ад якога здрыганулася ўся кухня; місіс Дурслі тоненька завішчала і прыціснула далоні да рота; містар Дурслі прыскокнуў, і вены выразна выступілі ў яго на скронях.

- Я меў на ўвазе "калі ласка"! - хутка растлумачыў Гары. - Я не меў…

- Я ТАБЕ ШТО КАЗАЎ! - заракатаў дзядзька, разбрызгівая сліну па стале. - НІЧОГА ГЭТАГА… НА ЛІТАРУ "Ч" І “В” У НАШАЙ СЯМ'І!

- Але я…

- ЯК ТЫ СМЕЕШ ПАЛОХАЦЬ ДАДЛІ! - рыкнуў дзядзька Вернан, стукаючы кулаком па стале.

- Я усяго толькі…

- Я ЦЯБЕ ПАПЯРЭДЖВАЎ! У МАІМ ДОМЕ - НІ СЛОВА АБ ТВАЁЙ НЕНАРМАЛЬНАСЦІ!

Гары перавёў погляд з барвовай фізіяноміі дзядзькі на бледны твар цёткі, якая беспаспяхова спрабавала падняць Дадлі на ногі.

-Добра, - сказаў Гары, - усё…

Дзядзька Вернан сеў, пыхкаючы як загнаны насарог, не спускаючы з Гары пільнага погляду маленькіх зласлівых вачэй.

З таго самога моманту, як Гары вярнуўся з школы на летнія вакацыі, дзядзька Вернан абыходзіўся з хлопчыкам так, як быццам ён быў бомбай, гатовай у любую хвіліну падарвацца, і ўсё таму, што Гары сапраўды не быў нармальным дзіцём. Дакладней сказаць, ён быў настолькі не нармальным, наколькі гэта наогул магчыма.

Гары Потар быў вядзьмак - вядзьмак, які толькі што скончыў першы курс "Хогвартса" - школы чараўніцтва і ведзьмінскіх мастацтваў. Сямейства Дурслі было ў жаху ад перспектывы правесці з ім лета, але іх пачуцці не ішлі ані ў якое параўнанне з тым, што адчуваў сам Гары.
Нуда па школе мучыла яго так, што гэта было падобна на сталы востры боль у жываце. Ён сумаваў па замку з яго прывідамі і патаемнымі пераходамі, сумаваў па занятках і выкладчыках (хіба што не па Снэггу, настаўніку зеллеварэння), па ранішняй пошце, якую разносілі совы, па сваім ложку пад полагам, па сяброўскай гарбаце з лясніком Хагрыдам у яго халупе на ўскрайку Забароненага лесу, і, вядома ж, па Квідзішы, самай папулярнай спартовай гульні чароўнага свету (шэсць высокіх тычак з кольцамі, чатыры лятаючыя мячы, чатырнаццаць гульцоў на мётлах).

Усе кнігі замоваў, чароўная палачка, чароўная вопратка, кацёл і суперсучасная мятла "Німбус-2000" былі зачыненыя дзядзькам Вернанам у шафе пад лесвіцай у тую самую хвіліну, як Гары прыехаў дадому. Якая была Дурслі справа да таго, што Гары выганяць з каманды, калі ён не будзе трэніравацца і за лета страціць форму? Якая ім справа да таго, што яму прыйдзецца ісці ў школу, не выканаўшы аніводнаго хатняга задання? Як сапраўдныя маглы (людзі без адзінай кроплі чараўніцтва ў крыві), Дурслі лічылі, што вядзьмак у сям'і - гэта нязмыўны сорам і ганьба. Дзядзька Вернан нават Беладзюб, Гарыну саву, замкнуў у клетцы, каб спыніць зносіны пляменніка са знаёмымі ведзьмакамі.
Знешне Гары цалкам не пахадзіў на астатніх чальцоў сям'і. Дзядзька Вернан быў буйны мужчына з бычынай шыяй і вялізнымі чорнымі вусамі; цётка Пятуння - кашчавая, з конскім тварам; Дадлі - светлагаловы, ружовы, свінападобны. А Гары быў маленькі, худзенькі хлопчык з яркімі зялёнымі вачыма і вугальна-чорнымі непаслухмянымі валасамі. Ён насіў круглыя акуляры, а яго лоб упрыгожваў тонкі шнар у форме зігзагу маланкі.

Менавіта гэты шнар і рабіў Гары такім асаблівым, нават сярод ведзьмакоў. Гэты шнар уяўляў сабою адзінае сведчанне загадкавага мінулага, тых падзей, у выніку якіх хлопчык апынуўся на парозе дома Дурслі адзінаццаць гадоў таму.

Ва ўзросце аднаго года Гары незразумелым чынам перамог найвялікшага чорнага чараўніка ўсіх часоў, лорда Вол-дэ-Морта, чыё імя шматлікія чараўнікі і ведзьмы дагэтуль не адважваюцца прамаўляць уголас. Бацькі Гары загінулі ў бітве з ім, але сам хлопчык толькі атрымаў незвычайны шнар, і чамусьці - ніхто так і не змог зразумець, чаму - чароўныя сілы пакінулі Вол-дэ-Морта ў тое самае імгненне, калі ён паспрабаваў забіць Гары.

Так і атрымалася, што маленькі вядзьмак быў выхаваны ў сям'і сястры сваёй загінулай маці. Гары правёў у гэтай сям'і дзесяць гадоў. Ён верыў, што шнар застаўся яму на памяць аб аўтамабільнай аварыі, якая загубіла яго бацькоў і не разумеў, якім чынам у яго атрымоўвалася здзяйсняць усялякія загадкавыя рэчы, часам нават супраць уласнай волі.

Потым, роўна год таму, Гары атрымаў ліст з "Хогвартса", і ўсё таемнае стала відавочным. Гары заняў належнае месца ў чароўнай школе, дзе ён сам і яго шнар былі знакамітыя… Але зараз навучальны год скончыўся, і ён на лета вярнуўся да Дурслі, і з ім зноў абыходзіліся як з дурным смярдзючым сабакам.

Дурслі нават не ўспомнілі, што сёння ў Гары дзень нараджэння, і што яму спаўняецца дванаццаць. Вядома, ён на шматлікае і не разлічваў; яму ніколі не дарылі падарункаў, а ўжо тым больш не пяклі пірог - але ўсё-ткі, каб зусім забыць…

Як раз калі Гары гэта падумаў, дзядзька Вернан важна пракашляўся і сказаў:

- Сёння, як мы ўсе ведаем, асаблівы дзень.

Гары ўзняў вочы, не даючы веры ўласным вушам.

- Вельмі можа быць, што гэты дзень стане найвялікшым днём у маёй кар'еры, - працягваў дзядзька Вернан.

Гары зноў уткнуўся ў свой бутэрброд. Ну, вядома, - падумаў ён горка, - дзядзька Вернан казаў аб гэтай дурацкай вячэры. Ён ужо два тыдні не казаў ні аб чым іншым. На вячэру быў запрошаны ўладальнік багатай будаўнічай кампаніі з жонкай, і дзядзька Вернан вельмі разлічваў на выгадны кантракт (кампанія дзядзькі Вернана вырабляла дрылі).

- Мабыць, нам варта яшчэ разок прарепетыраваць, што і як мы будзем рабіць, - вырашыў дзядзька Вернан. - У васем гадзін усім трэба заняць загадзя вызначаныя пазіцыі. Пятуння, ты будзеш…?

- У гасцінай, - ахвотна адказала цётка Пятуння, - я буду чакаць, каб адразу ж з радаснай усмешкай павітаць іх у нашым доме.

- Выдатна, выдатна. Дадлі, ты?

- Я буду чакаць ля дзвярэй, каб ветліва адчыніць іх перад імі, - Дадлі скурчыў рожу ў манернай усмешцы: - Дазвольце ўзяць вашыя паліто, містар і місіс Мэйсан?

- Ах, ён ім адразу спадабаецца! - у захапленні закрычала цётка Пятуння.

- Выдатна, Дадлі, - пахваліў дзядзька Вернан. Затым ён звярнуўся да Гары. - А ты???

- Я буду ў сябе ў пакоі, буду паводзіць сябе ціха і рабіць выгляд, што мяне няма, - без інтанацыі прамовіў Гары.

- Правільна, - пацвердзіў дзядзька Вернан. - Я праводжу іх у гасціную, пазнаёмлю з табой, Пятуння, і прапаную напоі. У восем пятнаццаць…

- Я запрашу ўсіх за стол, - адрапартавала цётка Пятуння.

- А ты, Дадлі, скажаш…

- Дазвольце праводзіць вас у сталовую, місіс Мэйсан? - завучана падаў сваю рэпліку Дадлі, прапаноўваючы згорнутую тоўстай завітушкай руку нябачнай даме.
- Ах ты мой маленькі джэнтльмен! - ледзь не праслязілася цётка Пятуння.

- А ты? - грозна прыжмурыўся на Гары дзядзька.

- Я буду ў сябе ў пакоі, буду паводзіць сябе ціха і рабіць выгляд, што мяне няма, - сумна прабубніў Гары.

- І каб ніводнага гуку! Яшчэ, трэба падумаць, як самым нязмушаным чынам сказаць за вячэрай некалькі кампліментаў. Пятуння, ёсць ідэі?
- Вернан распавядаў, што вы выдатна гуляеце ў гольф, містар Мэйсан… Распавядзіце ж мне, дзе вы набылі гэтую шыкоўную сукенку, місіс Мэйсан…
- Цудоўна… Дадлі?
- Нам у школе задалі напісаць складанне на тэму "Мой герой". Містар Мэйсан, я напісаў пра вас!
Гэта было залішне як для цёткі Пятунні, так і для Гары. Цётка Пятуння заплакала і кінулася абдымаць сына, а Гары хутка нырнуў пад стол, каб ніхто не ўбачыў, як ён пакутуе са смеху.
- А ты, хлопец?
Пакуль Гары ўздымаўся, ён з вялікай цяжкасцю здолеў сцерці з твара ўсмешку.
- Я буду ў сябе ў пакоі, буду паводзіць сябе ціха і рабіць выгляд, што мяне няма, - адбарабаніў ён.
- І яшчэ як будзеш, - з сілай падкрэсліў дзядзька Вернан. - Мэйсаны нічога пра цябе не ведаюць, і трэба, каб усё так і заставалася. Пасля вячэры ты праводзіш іх назад у гасціную, Пятуння, і прапануеш каву, і тады я пастараюся як мага натуральней перавесці гутарку на дрылі. Калі пашанцуе, я падпішу кантракт яшчэ да вячэрніх навін. Заўтра ў гэты ж час мы будзем купляць сабе летні дом на Маёрцы.
Гары не мог у поўнай меры падзяліць іх захапленне. На Майорцы ён будзе ім патрэбны яшчэ менш, чым на Цісавай вуліцы.
- Парадак… Я паехаў у горад за смокінгамі. А ты, - ён скасіўся на Гары, - ты не замінай цётцы прыводзіць у парадак дом.
Гары выйшаў праз заднія дзверы. Дзень быў цудоўны, сонечны. Хлопчык прайшоўся па акуратна падстрыжанаму лужку, плюхнуўся на садовы ўслон і паціху заспяваў:
- З днём нараджэння мяне… з днём нараджэння мяне…
Ні паштовак, ні падарункаў, і наогул ён правядзе вечар, робячы выгляд, быццам яго не існуе. Ён гаротна ўтаропіўся на жывую загарадзь. Больш за ўсё з пакінутага ў "Хогвартсе", больш нават, чым па Квідзішы, Гары сумаваў па сваіх лепшых сябрах, Рону Уізлі і Герміёне Грэнджэр. А вось яны, як аказалася, цалкам па ім не сумавалі. Прынамсі, за ўсё лета ён не атрымаў ад іх ні радка, хоць Рон абяцаў запрасіць Гары да сябе ў госці.
Незлічонае мноства разоў Гары быў гатовы заклікаць на дапамогу свае чароўныя навыкі, адамкнуць клетку Беладзюб і даслаць лісты Рону і Герміёне, але кожны раз спыняў сябе. Непаўналетнім чараўнікам забаранялася магічная практыка па-за сценамі навучальнай установы. Гары не казаў аб гэтым Дурслі, занадта добра ведаючы, што толькі страх ператварыцца ў навозных жукоў утрымлівае іх ад таго, каб замкнуць яго самога ў шафе пад лесвіцай разам з мятлой і чароўнай палачкай. Першую пару тыдняў па вяртанні дахаты Гары дастаўляла задавальненне ціха мармытаць усякае глупства і глядзець, як Дадлі ў паніцы імкліва высковае з пакоя. Але, з-за адсутнасці вестак ад Рона і Герміёны, хлопчык адчуў сябе настолькі далёка ад чароўнага свету, што нават здзекі з Дадлі страцілі сваё хараство - а зараз вось сябры не павіншавалі яго з днём нараджэння.
Чаго б ён толькі не аддаў за ліст з "Хогвартса"… ад каго заўгодна. Ён, пэўна, не адмовіўся б нават пабачыць свайго заклятага ворага, Драко Малфоя, проста каб упэўніцца, што год у школе не быў сном…
І не тое каб гэты год быў такім ужо вясёлым. У самым канцы апошняга семестра Гары давялося тварам да твару сустрэцца з самім лордам Вол-дэ-Мортам. З'яўляючыся жаласным падабенствам сябе ранейшага, Вол-дэ-Морт быў усё такі ж страшны, усё такі ж хітры, усё такі ж поўны рашучасці ізноў здабыць уладу. Гары другі раз здолеў выслізнуць з ягоных учэпістых лап, але і зараз, праз шмат тыдняў, хлопчык працягваў прачынацца па начах у халодным поце і ўсё думаў аб тым, дзе ж Вол-дэ-Морт хаваецца зараз, успамінаў яго зласлівы твар, вытарашчаныя вар'яцкія вочы…
Гары ўсё глядзеў безуважліва на жывую загарадзь - але раптам да яго дайшло, што і загарадзь глядзіць на яго! Пара непраўдападобна вялікіх вачэй зіхацелі сярод лістоты.
Гары ўскочыў на ногі, і тут да яго з іншага боку газона данёсся здзеклівы голас.
- А я ведаю, які сёння дзень, - праспяваў Дадлі, набліжаючыся ўперавалку.
Вялізныя вочы міргнулі і зніклі.
- Што? - перапытаў Гары, не зводзячы вачэй з таго месца, дзе яны толькі што былі.
- Я ведаю, які сёння дзень, - паўтарыў Дадлі, падыйшоўшы яшчэ бліжэй.
- Малайчына, - пахваліў Гары, - ты ўрэшце вывучыў назвы дзён тыдня.
- Сёння твой дзень нараджэння, - ашчэрыўся Дадлі. - Чаму ж табе не даслалі ніводнай паштоўкі? У цябе што, няма сяброў, у тваёй гэтай… куды ты там ходзіш?
- Лепш, каб твая маці не пачула, што ты кажаш пра маю школу, - халодна перасцярог Гары.
Дадлі падцягнуў штаны, якія спаўзалі з круглага жывата.
- А чаго гэта ты ўтаропіўся на загарадзь? - падазрона спытаў ён.
- Вось, вырашаю, якой бы замовай яе падпаліць, - ласкава растлумачыў Гары.
Дадлі неадкладна адступіўся з выразам дзікага жаху на тоўстай фізіяноміі.
- Н-нельга… Тата забараніў табе ч-чараваць…ён сказаў, што в-вышпурне цябе з д-дому… а табе больш няма куды ісці… у цябе нават сяброў няма, куды б…
- Колды-доўбні! - люта замармытаў Гары. - Фокус-покус, фіглі-міглі…
- МААААААМ! - загарлапаніў Дадлі і, спатыкаючыся, панёсся да дома. - МАААААМ! А ён… сама ведаеш што!
Гары дорага заплаціў за гэтую нявінную забаўку. Ні Дадлі, ні загарадзь не пацярпелі, так што цётка Пятуння разумела, што ніякага вядзьмарства не было, але Гары ўсё ж давялося ўварочвацца ад патэльні, якой яна жадала яго ўдарыць. Потым яна нагрузіла яго працай, сказаўшы, каб ён забыў аб ежы датуль, пакуль усё не выканае.
Дадлі сноўдаўся вакол і еў марозіва, а Гары памыў вокны ў доме, памыў машыну, падстрыг газон, прапалоў кветнікі, абрэзаў і паліў ружы, а таксама падфарбаваў садовы ўслон. Сонца бязлітасна паліла, абпальваючы ззаду шыю. Гары ведаў, што яму не варта было слухаць, што там казаў Дадлі, але той здолеў усё ж ткнуць у хворае месца… можа быць, у яго і праўда няма сяброў у "Хогвартсе"…
Шкада, што ніхто не бачыць знакамітага Гары Потара зараз, люта думаў ён, раскладваючы гной на градкі, абліваючыся потам, знемагаючы ад болю ў спіне.
Была палова на восьмую, калі ён, стомлены, пачуў нарэшце, што яго кліча цётка Пятуння:
- Захадзі ў дом! І ідзі па газетах!
Гары з палёгкай увайшоў у прахалоду зіготкай чысціні кухні. На халадзільніку стаяў прызначаны для гасцей пудынг: вялізная шапка ўзбітых вяршкоў і цукровыя фіялкі. У духоўцы шыпеў вялікі кавалак свіной паляндвіцы.
- Давай ясі па-хуткаму! Мэйсаны хутка прыйдуць! - гыркнула цётка Пятуння і шпурнула на сподак два кавалачкі хлеба і рэшткі сыра. Яна ўжо апранула вячэрнюю сукенку колеру ласося.
Гары памыў рукі і запіхаў у рот сваю небагатую вячэру. Ледзь толькі ён скончыў, цётка выхапіла талерку у яго з рук.
-Наверх! Хутка!
Праходзячы паблізу дзвярэй у гасціную, Гары мімаходам убачыў дзядзьку Вернана і Дадлі ў смокінгах. Ён толькі-толькі падняўся на лесвічную пляцоўку на другім паверсе, як пачуў званок, а твар дзядзькі з'явіўся поруч парэнч унізе.
- Запомні, хлопец - адзін раз пікнеш…
Гары на пальчыках пракраўся ў свой пакой, слізгануў унутр, зачыніў за сабою дзверы і звярнуўся да ложка з намерам паваліцца на яго без сіл.
Бяда ў тым, што ложак ужо быў заняты - на ім ужо хтосьці сядзеў.

— РАЗДЗЕЛ II —

Папярэджанне Добі

Гары толькі цудам утрымаўся і не ўскрыкнуў. У маленечкага стварэння на ложку былі вялікія, як у кажана, вушы і зялёныя вочы памерам з тэнісны мяч. Гары адразу ж здагадаўся, што менавіта гэтыя вочы глядзелі на яго з садовай загарадзі сёння раніцай.

Гары і візіцёр моўчкі ўтаропіліся адзін на аднога, а ў гэты час знізу данёсся голас Дадлі:
- Дазвольце ўзяць вашыя паліто, містар і місіс Мэйсан?
Стварэнне сасклізнула з ложка і адвесіла паклон, такі глыбокі, што кончык яго доўгага, тонкага носу крануў дыван. Гары толькі зараз зазначыў, што няпрошаны госць апрануты ў штосьці накшталт старой навалачкі з неакуратна прадзёртымі дзіркамі для рук і ног.
- Эээ… добры дзень! - нерашуча сказаў Гары.
- Гары Потар! - выклікнула істота пранізлівым голасам, які напэўна павінен быў дайсці да першага паверху. - Даўным-даўно марыў Добі аб знаёмстве з вамі… Такі вялікі гонар…
- Дзя..дзякуй, - сказаў Гары, падышоўшы да крэсла каля пісьмовага стала і разгублена апусціўшыся на яго. Побач, у клетцы, моцна спала Беладзюб. Хлопчык хацеў было спытаць: "Што вы за істота?", але падумаў, што гэта будзе занадта ўжо няветліва і таму абмежаваўся нявызначаным: "Хто вы?"
- Добі, сэр. Проста Добі. Добі - Хатні эльф, - адказаў госць.
- Праўда? - выклікнуў Гары. - Эээ… паслухайце, я не хацеў бы падацца няветлівым і ўсё такое, але… у мяне зараз такі момант… ну, не самы прыдатны час, каб прымаць Хатніх эльфаў у сваім пакоі.
Залівісты, фальшывы смех цёткі Пятунні дакаціўся з гасцінай. Эльф павесіў галаву.
- Не тое, каб я не быў рады вашаму візіту, - хутка дадаў Гары, - але, ммм… вы ж прыйшлі з нейкай асаблівай нагоды?
- О, так, сэр, - сур'ёзна сказаў Добі, - Добі прыйшоў сказаць вам, сэр… гэта нялёгка, сэр… Добі нават не ведае, з чаго пачаць…
- Прысаджвайцеся, - ветліва прапанаваў Гары, паказваючы на ложак.
Да яго найвялікшага жаху, эльф раптам вельмі гучна зарыдаў.
- П-п-прыса-а-а-джвайцеся…, - скуголіў ён, - ніколі… ніколі раней…
Гары пачуў, што галасы ўнізе на секунду сціхлі.
- Прабачце, - прашаптаў ён, - я зусім не хацеў вас пакрыўдзіць і наогул…
- Пакрыўдзіць Добі! - захлынуўся эльф. - Добі яшчэ ніхто ніколі не прапаноўваў сесці… ні адзін вядзьмак… як роўнаму…
Гары, спрабуючы адначасова казаць "шшш" і рабіць спачуваючы выраз твару, праводзіў Добі да ложка, дзе той сеў, ікаючы, падобны на вялікую выродлівую ляльку. Нарэшце ён здолеў узяць сябе ў рукі, і ўтаропіўся на Гары сваімі вялізнымі вачыма з выразам слязлівай любові.
- Напэўна, вам не часта сустракаліся прыстойныя ведзьмакі, - паспрабаваў падхрабрыць яго Гары.
Добі патрос галавой. Затым, без усякага папярэджання, ён ускочыў і прыняўся біцца галавой у шыбу з лямантамі: "Дрэнны Добі! Дрэнны Добі!"
- Не трэба - што вы робіце? - сыкнуў Гары, падляцеўшы да эльфа і адцягнуўшы яго ад вакна - Беладзюб прачнулася, выдала нейкі пранізлівы енк і забіла крыламі па клетцы.
- Добі павінен пакараць сябе, сэр, - растлумачыў эльф. Вочы ў яго злёгку з'ехалі да пераносся. - Добі ледзь было не сказаў дрэннае пра сваю сям'ю, сэр…
- Сям'ю?
- Чароўную сям'ю, у якой Добі служыць, сэр… Добі - Хатні эльф… абавязаны служыць аднаму дому, вечна…
- А яны ведаюць, што вы тут? - пацікавіўся Гары.
Добі здрыгануўся.
- О, не, сэр, не… Добі давядзецца балюча пакараць сябе за прыход сюды, сэр. За гэта Добі давядзецца прышчыкнуць сабе вушы дзверцамі духоўкі. Калі б яны толькі ведалі, сэр…
- Але хіба яны не заўважаць, што вы прышчыкнулі вушы?
- Добі сумняваецца ў гэтым, сэр. Добі часта даводзіцца караць сябе за што-небудзь, сэр. Яны лёгка мірацца з гэтым, сэр. Часам яны нават нагадваюць Добі, што таму варта пакараць сябе…
- Але чаму вы не сыйдзеце? Не збяжыце?
- Хатні эльф павінен быць выпушчаны на волю, сэр. А гэтая сям'я ніколі не адпусціць Добі… Добі будзе служыць ім, пакуль не памрэ, сэр…
- Та-а-а-к… - працягнуў Гары, - а я яшчэ скарджуся, што павінен прабыць тут нейкія жаласныя чатыры тыдні. Параўнаць з вашай сямейкай, дык Дурслі пададуцца анёламі. А хто-небудзь можа вам дапамагчы? Я, напрыклад?
Амаль адразу ж Гары пашкадаваў, што заказаў аб гэтым. Добі выліўся ўдзячнымі стогнамі.
- Калі ласка, - у роспачы зашаптаў Гары, - калі ласка, паводзьце сябе цішэй. Калі Дурслі пачуюць, калі толькі даведаюцца, што ў мяне хтосьці ёсць…
- Гары Потар пытаецца, ці можа ён дапамагчы Добі… Добі чуў пра вашую веліч, сэр, але пра вашую дабрыню Добі нічога не ведаў…
Пачырванеўшы, Гары сказаў:
- Усе, што вы чулі пра маю веліч - жудаснае глупства. Бо я нават не лепшы вучань, лепшая Герміёна, яна…
Але ён тут жа змоўк, таму што ўспамінаць пра Герміёну было цяжка.
- Гары Потар сарамлівы і сціплы, - з глыбокай пашанай вымавіў Добі, ягоныя шарападобныя вочы палалі ад захаплення. - Гары Потар не ўзгадвае сваю перамогу над Тым-Каго-Нельга-Называць…
- Над Вол-дэ-Мортам? - не падумаўшы, ляпнуў Гары.
Добі заціснуў далонькамі свае вялікія вушы і праенчыў:
- Ах, не вымаўляеце гэтае імя, сэр! Не вымаўляеце!
- Прабачце, - папрасіў прабачэння Гары, - я ведаю, шмат каму гэта не падабаецца. Вось мой сябар Рон…
І асёкся - успамін пра Рона таксама прычыняў боль.
Добі нахіліўся бліжэй да Гары, свецячы вачыма.
- Добі чуў, - хрыпла заказаў ён, - што ўсяго некалькі тыдняў таму Гары Потар сустрэўся з Цёмным Лордам у другі раз … і што Гары Потар зноў пазбег смерці.
Гары кіўнуў, і вочы Добі маментальна напоўніліся слязьмі.
- Ах, сэр, - праенчыў ён, выціраючы твар кутком зашмальцаванай навалачкі, у якую быў апрануты. - Гары Потар доблесны і адважны! Ён адважна сустрэў ужо столькі небяспек! Але Добі прыйшоў, каб абараніць Гары Потара, перасцерагчы яго, нават калі потым давядзецца прышчыкнуць сабе вушы дзверцамі духоўкі… Гары Потар не павінны вяртацца ў "Хогвартс".
Наступіла цішыня, якая парушалася толькі голасам дзядзькі Вернана ўнізе і пазвякваннем нажоў і відэльцаў.
- Ш-што? - заікаючыся, вымавіў Гары. - Але мне трэба вярнуцца - семестр пачынаецца першага верасня. Гэта ж усё, што ў мяне ёсць, без гэтага я б не выжыў. Вы не ведаеце, як мне тут. Я тут - чужы! Я павінен быць у сваім свеце - у "Хогвартсе".
- Не, не, не, - выкрыкнуў Добі і затрос галавой так, што вушы запляскалі па шчоках. - Гары Потар павінен заставацца там, дзе для яго бяспечна. Ён занадта вялікі, занадта высакародны, каб яго страціць. Калі Гары Потар вернецца ў "Хогвартс", ён падвергне сябе смяротнай небяспецы.
- Чаму? - здзівіўся Гары.
- Існуе змова, Гары Потар. Змова, з-за якой жудасныя падзеі павінны адбыцца сёлета ў "Хогвартсе", школе чарадзейства і ведзьмінскіх мастацтваў, - прашаптаў Добі, раптам задрыжэўшы ўсім целам. - Добі ведае аб гэтым ужо даўно, сэр. Гары Потар не павінны падвяргаць сябе такой рызыцы. Ён занадта важны для нас, сэр!
- Якія яшчэ жудасныя падзеі? - адразу ж спытаў Гары. - Чыя змова?
Добі выдаў дзіўны здаўлены гук і з сілай стукнуўся галавой па сцяне.
- Добра! – сказаў Гары, хапаючы эльфа за руку. - Не можаце сказаць - не трэба. Я зразумеў. Але нашто паведамляць аб гэтым мне? - Раптоўная, малапрыемная думка наведала яго. - Чакайце! Ці правільна я разумею, што гэта датычыцца Вал… прабачце! - Самі-Ведаеце-Каго? Так? Кіўніце або матніце галавой, - паспешліва дадаў ён, бо галава Добі ізноў апынулася ў небяспечнай блізкасці ад сцяны.
Вельмі-вельмі павольна, Добі паматляў галавой.
- Не, не Таго-Каго-Нельга-Называць, сэр…
Але Добі пашырыў вочы і відавочна ўсяляк спрабаваў на нешта намякнуць. Гары, тым не менш, ніяк не мог зразумець, на што.
- У яго ж няма брата, дакладна?
Добі патрос галавой і яшчэ болей вытарашчыў вочы.
- Ну тады я і не ведаю, хто б яшчэ мог валодаць дастатковай сілай, каб выклікаць у "Хогвартсе" жудасныя падзеі, - сказаў Гары. - Я хачу сказаць, там Дамблдор… Вы ж ведаеце, хто такі Дамблдор?
Добі паважна схіліў галаву.
- Альбус Дамблдор - найвялікшы дырэктар за ўсю гісторыю "Хогвартса". Добі ведае гэта, сэр. Добі чуў, што магічныя здольнасці Дамблдора маглі пасупернічаць са здольнасцямі Таго-Каго-Нельга-Называць у яго лепшыя часы. Але, сэр… - голас Добі зваліўся да настойлівага шэпту, - ёсць сілы, якімі Дамблдор не можа… сілы, якімі ні адзін прыстойны вядзьмак…
І, перш чым Гары паспеў спыніць яго, Добі саскочыў з ложка, схапіў настольную лямпу і прыняўся біць сябе па галаве.
Унізе запанавала цішыня. Праз дзве секунды Гары, у якога кроў з шумам запульсіявала ў галаве, пачуў, што дзядзька Вернан ідзе да лесвіцы, кажучы на хаду:
- Гэта, пэўна, наш Дадлі зноў пакінуў тэлевізар уключаным!
- Хутчэй у шафу! - прашыпеў Гары, запіхваючы Добі і зачыняючы за ім дзверцы. Сам ён ледзь паспеў кінуцца на ложак, як ручка дзвярэй павярнулася.
- Якога – д’ябла – ты - сабе - дазваляеш! - скрозь сціснутыя зубы прахрыпеў дзядзька Вернан, наблізіўшы раз’юшаны твар да твару пляменніка. - Ты толькі што сапсаваў мой выдатны анекдот пра японца і клюшку для гольфа! Яшчэ адзін гук і ты пашкадуеш, што нарадзіўся, зразумеў, хлопец?
І ён, тупаючы нібы слон, пакінуў пакой.
Усё яшчэ дрыжачы, Гары выпусціў госця з шафы.
- Бачыце, як я тут жыву? - усклікнуў ён. - Разумееце, чаму я так жадаю вярнуцца ў "Хогвартс"? Гэта адзінае месца, дзе ў мяне ёсць… ну, прынамсі, мне падаецца, што ў мяне ёсць… сябры.
- Сябры, якія нават не пішуць Гары Потару? - хітра прыжмурыўся эльф.
- Мне падаецца, яны проста… чакайце, - нахмурыўся Гары. - А адкуль вы ведаеце, што яны мне не пішуць?
Добі перамінаўся з нагі на нагу.
- Гары Потар не павінен сердаваць на Добі. Добі жадаў як лепш…
- Дык гэта вы кралі мае лісты?
- Яны ў Добі з сабою, - сказаў эльф. Захоўваючы пэўную адлегласць, ён аднекуль з-за пазухі выцягнуў тоўсты пачак канвертаў. Гары разглядзеў акуратны почырк Герміёны, няроўныя крамзолі Рона і нават загагуліны, якія відавочна належалі пяру Хагрыда, ключніка "Хогвартса".
Добі заклапочана лыпаў вачыма.
- Гары Потар не павінен сердаваць… Добі спадзяваўся… калі Гары Потар падумае, што сябры забыліся на яго… Гары Потар можа не захацець вяртацца ў школу, сэр…
Гары не слухаў. Ён хацеў выхапіць лісты, але Добі адскочыў.
- Гары Потар атрымае іх, сэр, калі дасць Добі слова, што не будзе вяртацца ў "Хогвартс". Ах, сэр, вы не можаце падвяргаць сябе такой небяспецы! Скажыце, што не вернецеся ў школу, сэр!
- Не, - злосна сказаў Гары. - Аддайце мне лісты маіх сяброў!
- У такім разе Гары Потар не пакінуў Добі ніякага выбару, - сумна вымавіў эльф.
І, перш чым Гары паспеў паварушыцца, Добі кінуўся да дзвярэй, распахнуў іх і пабег уніз па лесвіцы.
У роце ў хлопчыка перасохла, жывот падвяло, але ён неадкладна кінуўся наўздагон, імкнучыся не ствараць як мага менш гукаў. Ён пераскочыў праз шэсць апошніх прыступак і бясшумна як кошка прызямліўся на дыван, аглядаючыся ў пошуках Добі. Са сталовай данесліся словы дзядзькі Вернана: "…ах, распавядзіце Пятунні тую смешную гісторыю пра амерыканскіх сантэхнікаў, містар Мэйсан. Яна памірае ад жадання яе пачуць…"
Гары праімчаўся праз хол у кухню і фізічна адчуў, як у яго на месцы жывата ўтвараецца непрыемная пустэча.
Пудынг, шэдэўр цёткі Пятунні, цудоўная гара ўзбітых вяршкоў з цукровымі фіялкамі, парыў над сталом. На шафе ў кутку стаяў Добі.
- Не, - праенчыў Гары, - калі ласка… яны мяне заб'юць!
- Гары Потар павінны паабяцаць, што не вернецца ў школу…
- Добі… калі ласка…
- Пакляніцеся, сэр!
- Не магу!
Добі зірнуў трагічна.
- У такім разе Добі абавязаны гэта зрабіць, сэр, для ўласнай жа карысці Гары Потара.
Пудынг пляснуўся на пол з шумам, ад якога ў Гары ледзь не спынілася сэрца. Талерка разбілася, вяршкі запырскалі вокны і сцены. З мяккім гукам, падобным на нягучны свіст дубца, Добі знік.
У сталовай пачуліся крыкі, у кухню ўварваўся дзядзька Вернан і ўбачыў Гары, які застыў у шоку, у пудынгу з ног да галавы.
Спачатку падавалася, што дзядзьку Вернану атрымаецца замяць гэтую гісторыю ("наш пляменнік - вельмі нервовае дзіця - шалее, калі бачыць чужых - трымаем яго наверсе"). Ён, бы курэй, што разбегліся па двары, загнаў Мэйсанаў назад у сталовую, паабяцаў Гары здзерці з яго скуру, як толькі сыйдуць госці і выдаў яму швабру. Цётка Пятуння парылася ў халадзільніку і дастала марозіва, а Гары, усё яшчэ не ў сілах суняць нервовую дрыготку, пачаў чысціць кухню.
У дзядзькі Вернана па-ранейшаму заставаўся шанец скласці пагадненне - калі б не сава.
Цётка Пятуння як раз прапаноўвала гасцям мятныя цукеркі, калі ў акно, гучна пляскаючы крыламі, уляцела здаравенная сава, кінула ліст на галаву місіс Мэйсан і выляцела назад. Місіс Мэйсан выдала жудасны лямант і выбегла з дому з крыкамі: "Дурдом! Дурдом!". Містар Мэйсан затрымаўся толькі для таго, каб давесці да Дурслі, што яго жонка панічна баіцца птушак усіх форм і памераў, а таксама каб пацікавіцца, ці падаюцца ім самім смешнымі іх ідыёцкія жарты.
Гары стаяў пасярод кухні, ухапіўшыся для падтрымкі за швабру, а дзядзька Вернан павольна набліжаўся да яго з сатанінскім агнём у маленькіх вочках.
- Прачытай! - зласліва прашыпеў ён, размахваючы толькі што атрыманым лістом, - Давай, давай - чытай!
Гары ўзяў ліст. Гэта была зусім не віншавальная паштоўка.
”Паважаны м-р Потар!
Мы атрымалі данясенне, што па месцы вашага жыхарства ў дванаццаць хвілін на дзесятую сёння ўвечары мела месца накладанне заклена Бязважкасці.
Як вам вядома, непаўналетнім ведзьмакам забараняецца выкарыстанне заклёнаў любой уласцівасці па-за сценамі навучальнай установы, і любая далейшая дзейнасць падобнага роду з вашага боку можа прывесці да выключэння з вышэйзгаданай навучальнай установы (Дэкрэт аб разумных абмежаваннях вядзьмарства сярод непаўналетніх, 1875, параграф З).
Мы таксама абавязаныя нагадаць, што любая чароўная дзейнасць, якая можа пацягнуць за сабою небяспеку выяўлення немагічнымі асобамі (магламі) з'яўляецца сур'ёзным парушэннем падзелу 13 Статуту Сакрэтнасці Сусветнай Канфедэрацыі Чараўнікоў.
Жадаю прыемна правесці вакацыі!
Шчыра Ваша,
Мафальда Хопкірк
АДДЗЕЛ НЕПРАВАМОЦНАГА ВЫКАРЫСТАННЯ ВЯДЗЬМАРСТВА
Міністэрства магіі”

Гары адарваў погляд ад ліста і сутаргава зглытнуў.
- А ты не казаў нам, што табе забараняецца чараваць па-за школай, - прамовіў дзядзька Вернан, і яго зрэнкі асвятліла звар'яцелае цьмянае святло, - Забыў, пэўна… выскачыла з галавы…
Ён навіс над хлопчыкам як гіганцкі бульдог, агаліўшы зубы.
- Што ж, у мяне для цябе навіны, хлопец… я цябе замкну наверсе… ты ніколі больш не пойдзеш у сваю школу… ніколі… а калі ты паспрабуеш уцячы з дапамогай сваіх чароўных штучак - цябе выключаць!
І, рагочучы як маньяк, ён пацягнуў Гары наверх.
Дзядзька Вернан выканаў свае пагрозы ў дакладнасці. На наступную раніцу ён выклікаў майстра, і той усталяваў у пакоі ў Гары краты на вакно. Сам дзядзька Вернан уставіў у дзверы адмысловыя адкідныя дзверцы, як для кошкі, каб праз гэтую адтуліну тры разы ў дзень прасоўваць невялікія порцыі ежы. Гары выпускалі з пакоя ў туалет два разы, раніцай і ўвечары. Увесь астатні час ён сядзеў пад замком.
Праз тры дні парадкі заставаліся ўсё такія ж строгія, і Гары не бачыў для сябе аніякага выхаду. Ён ляжаў на жываце, сумна глядзеў скрозь рашотку на заход сонца і разважаў, што ж з ім цяпер будзе.
Які сэнс вяртацца да вядзьмарства, каб вызваліцца, калі пасля гэтага яго выключаць з "Хогвартса"? Але жыць на Цісавай вуліцы таксама больш немагчыма. Дурслі даведаліся, што ім не пагражае небяспека прачнуцца аднойчы раніцай у выглядзе мышэй або жаб, і тым самым ён страціў сваю апошнюю зброю супраць іх. Можа быць, Добі і здолеў уратаваць Гары ад жудасных падзей, якія павінны адбыцца ў "Хогвартсе", але, калі справы пойдуць так і далей, ён у любым выпадку памрэ з голаду.
Адчыніліся дзверцы, з'явілася рука цёткі Пятунні, якая праціснула ўнутр міску супу з кансервамі. Гары, у якога жывот даўно ўжо звяло ад голаду, адным скачком саскочыў з ложка і схапіў міску. Суп быў халодны, але Гары ўсё адно выпіў залпам палову. Потым прайшоў праз пакой да клеткі Беладзюб і вываліў падобную на мокрыя анучы гародніну ёй у кармушку. Сава натапырылася і паглядзела на гаспадара, усім сваім выглядам паказваючы глыбокую агіду.
- Няма чаго дзюба адварочваць - ясі што даюць, - сувора сказаў ёй Гары.
Ён паставіў пустую міску на падлогу побач з дзверцамі і лёг назад на ложак, адчуваючы яшчэ большы голад, чым да супу.
Ну добра, можа быць, праз чатыры тыдні ён усё яшчэ будзе жывы. Што адбудзецца, калі ён не прыедзе ў "Хогвартс"? Дашлюць каго-небудзь даведацца, што з ім здарылася? Ці змогуць яны прымусіць Дурслі адпусціць яго?
Шарэла, і пакой апускаўся ў цемру. Скатаваны бясплоднымі разважаннямі, пытаннямі, на якія не было адказу і галодным бурчаннем у жываце, Гары праваліўся ў сон.
Яму прыснілася, што ён сядзіць у заапарку, у клетцы з таблічкай "НЕПАЎНАЛЕТНІ ВЯДЗЬМАК". Людзі ўзіраюцца на яго скрозь рашотку, а ён, галодны і саслабелы, ляжыць на саломе. У натоўпе ён адрозніў твар Добі і паклікаў яго, просячы аб дапамозе, але Добі толькі крыкнуў у адказ: "Гары Потар тут у бяспецы, сэр!" і знік. З'явіліся Дурслі. Дадлі стаў тузаць дубцы рашоткі і здзеквацца з яго.
- Не трэба, - прамармытаў Гары, спрабуючы пазбавіцца ад дакучлівага грукату, - пакінь мяне ў спакоі… я жадаю спаць…
Ён расплюшчыў вочы. Месяцовае святло пранікала скрозь зарэшачаныя вокны, асвятляючы ложак. І хтосьці сапраўды глядзеў на яго з вакна: вяснушчаты, рудавалосы, доўганосы хтосьці.
За акном быў Рон Уізлі.

— РАЗДЗЕЛ III —

Нара

- Рон! - толькі і здолеў вымавіць Гары, падпаўзаючы па ложку бліжэй да акна і прыўздымаючы ўверх раму, каб яны з Ронам змаглі паразмаўляць праз краты. - Рон, як ты… адкуль ты…
Тут сківіца ў яго так і адвалілася: яго мозг нарэшце ўвабраў у сябе ўсю неверагоднасць таго, што адбывалася. Рон высоўваўся з акна старога прыпаркаванага ў паветры аўтамабіля брудна-нябёснага колеру. З пярэдніх сядзенняў усміхаліся Фрэд і Джордж, двайняты, старэйшыя браты Рона
- Як жыццё, Гары? - спытаў Джордж.
- Што з табой здарылася? - забалбатаў Рон. - Чаму ты не адказваў на лісты? Я цябе разоў дванаццаць запрашаў у госці! А потым тата сказаў, што табе даслалі афіцыйнае папярэджанне за вядзьмарства на вачах у маглаў…
- Гэта не я… А ён адкуль даведаўся?
- Ён жа працуе ў Міністэрстве, - растлумачыў Рон. - І ты ж ведаеш, нам нельга чараваць…
- Хто б казаў, - усміхнуўся Гары, выразна паглядзеўшы аўтамабіль, які завіс у паветры.
- Гэта не лічыцца, - заявіў Рон. - Машыну мы ўсяго толькі пазычылі. Яна татава, гэта не мы яе зачаравалі. А вось на вачах у маглаў…
- Ды кажу я табе, гэта не я… але гэта доўга тлумачыць… слухай, можаце вы сказаць у "Хогвартсе", што Дурслі мяне замкнулі і не дазваляюць мне ісці ў школу, а з дапамогай вядзьмарства я, вядома ж, адсюль вызваліцца не магу, таму што ў Міністэрстве вырашаць, што два парушэнні за тры дні – гэта залішне, і тады…
- Не стагні, - перапыніў яго Рон. - Мы прыехалі за табой.
- Але ж вам таксама нельга чараваць…
- А нам і не трэба, - хмыкнуў Рон, матнуўшы галавой у бок пярэдняга сядзення, - забыў, ці што, каго я сабою прыхапіў?
- Прывяжы вось гэта да кратаў, - загадаў Фрэд, кідаючы Гары канец вяроўкі.
- Калі прачнуцца Дурслі, мне канец, - сказаў Гары, пасля таго, як моцна прывязаў вяроўку. Фрэд завёў рухавік.
- Не бойся, - сказаў Фрэд, - і адыдзі ўбок.
Гары адсунуўся далей ад акна, углыб пакою, і ўстаў побач з Беладзюб, якая, падавалася, усвядоміла ўсю важнасць моманту і паводзіла сябе вельмі ціха. Рухавік набіраў абароты, равеў усё гучней, і ўрэшце краты з грукатам адарваліся ад аконнага праёму, а Фрэд разам з аўтамабілем паляцеў кудысьці ў неба. Гары падбег да акна і ўбачыў, што краты на вяроўцы боўтаюцца ў некалькіх метрах ад зямлі. Рон, крэхчучы ад натугі, цягнуў іх ў машыну. Гары напружана ўслухваўся, але са спальні Дурслі не даносілася ані гуку.
Калі краты былі нарэшце пакладзена на задняе сядзенне побач з Ронам, Фрэд заднім ходам падаў аўтамабіль да акна, імкнуўшыся прысунуцца як мага бліжэй.
- Залазь, - сказаў Рон.
- Але… усе мае школьныя рэчы… палачка… мятла…
- Дзе?
- Зачыненыя ў шафе пад лесвіцай, а я не магу выйсці з пакоя…
- Не праблема, - бестурботна кінуў Джордж з пярэдняга пасажырскага сядзення. - Ну-ка, Гары, сыйдзі з дарогі.
Фрэд з Джорджам лёгка, па-кацінаму, перабраліся праз акно ў пакой. З імі і сапраўды не згінеш, падумаў Гары, убачыўшы, што Джордж дастаў з кішэні шпільку і пачаў асцярожна паварочваць яе ў замку.
- Шматлікія ведзьмакі лічаць, што на розныя там маглаўскія фокусы не варта марнаваць часу, - сказаў Фрэд, - а вось нам падаецца, што некаторым рэчам вельмі нават варта павучыцца, хай нават яны не так хутка дзейнічаюць, як вядзьмарства.
Пачулася ціхая пстрычка.
- Ну што - мы прыцягнем твой куфар, а ты збяры тут усё, што трэба і перадай Рону, - шэптам загадаў Джордж.
- Асцярожна на ніжняй прыступцы - яна рыпіць, - прашаптаў Гары ўслед двайнятам.
Потым ён залётаў па пакоі, збіраў рэчы і перадаваў іх у акно Рону. Потым дапамог Фрэду і Джорджу зацягнуць куфар уверх па лесвіцы. Дзядзька Вернан кашлянуў у спальні.
Нарэшце, задыханыя, яны дасягнулі пляцоўкі другога паверху і аднеслі куфар да адчыненага акна. Фрэд пералез у машыну, каб дапамагчы Рону цягнуць, а Гары з Джорджам пхалі з пакоя.
Дзядзька Вернан зноў кашлянуў.
- Яшчэ крышку, - напружана прасіпеў Фрэд з машыны, - яшчэ разок пхніце…
Гары і Джордж наваліліся плячыма, і куфар праслізнуў па падваконню на задняе сядзенне.
- Ну ўсё, адчальваем, - шапнуў Джордж.
Але, як толькі Гары ўзлез на падваконне, як з пакоя пачуўся гучны абураны крык савы, а следам за ім - не меней абураны рык дзядзькі Вернана:
- ЧОРТАВА САВА!
- Я забыўся на Беладзюб!
Гары праімчаўся праз увесь пакой, выключальнік наверсе поруч лесвіцы ўжо пстрыкнуў - хлопчык схапіў клетку, куляй пранёсся да акна і перадаў саву Рону. Потым ён ізноў улез на падваконне, а дзядзька Вернан ужо барабаніў у незапертыя дзверы - і яны з трэскам расчыніліся.
На нейкае імгненне сілуэт дзядзькі Вернана нерухома застыў у праёме; затым дзядзька выдаў раз’юшаны крык разлютаванага быка, галавой наперад рынуўся на Гары і паспеў ухапіць яго за ладыжку.
Рон, Фрэд і Джордж у сваю чаргу схапілі Гары за рукі і сталі з усіх сіл цягнуць.
- Пятуння! - екатаў дзядзька Вернан. - Ён збягае! ЗБЯГАЕ!
Тут Уізлі дружна паднаціснулі, і нага Гары высклізнула з жалезнай лапішчы дзядзькі Вернана - Гары апынуўся ў машыне - зачыніў за сабою дзверы…
- Паехалі, Фрэд! - прароў Рон, і машына стралой паляцела ў кірунку Месяца.
Гары не мог паверыць свайму шчасцю - ён быў свабодны! Ён высунуўся з акна - начны вецер церабіў валасы - і паглядзеў на стрэхі дамоў Цісавай вуліцы, якія хутка змяншаліся. Дзядзька Вернан, цётка Пятуння і Дадлі, утрох, аслупянелыя ад здзіўлення, назіралі за ім з акна яго пакоя.
- Убачымся наступным летам! - крыкнуў Гары.
Хлапчукі зарагаталі, і Гары адкінуўся на спінку сядзення, шырока усміхаючыся.
- Выпусці Беладзюб, - папрасіў ён Рона. - Хай ляціць за намі. Яна ўжо тысячу гадоў не выпроствала крылы.
Джордж працягнуў Рону шпільку і праз імгненне Беладзюб радасна вырвалася з акна і бясшумна як прывід знікла ў цемры ночы.
- Такім чынам - што ж за гісторыя? - пачаў нецярпліва распытваць Рон. - Што з табой здарылася?
Гары ўсё ім распавёў: і пра Добі, і пра ягоную перасцярогу, і пра фіяска, якое пацярпеў фіялкавы пудынг. Пасля таго як ён скончыў свой расповед, наступіла доўгае маўчанне.
- Нейкая бязглуздзіца, - у рэшце рэшт вынес прысуд Фрэд.
- Сапраўды, нешта дзіўнае, - пагадзіўся Джордж. - І ён табе нават не сказаў, што гэта там за змова і хто ў ёй удзельнічае?
- Мне падаецца, ён не мог, - адказаў Гары. - Кажу вам, усякі раз як ён даходзіў да таго, што мог прагаварыцца, ён пачынаў біцца галавой аб сцяну.
Фрэд з Джорджам паглядзелі адзін на аднога.
- Што? Думаеце, ён мне нахлусіў?
- Ну-у-у, - працягнуў Фрэд, - скажам так: у эльфаў з магіяй усё ў парадку, толькі звычайна яны не могуць ёю скарыстацца без дазволу гаспадара. Думаю, старога Добі даслалі, каб ты не вяртаўся ў "Хогвартс". Хтосьці, так бы мовіць, пажартаваў. Як ты думаеш, ёсць у кагосьці на цябе зуб?
- Так, - адразу ж адказалі Рон і Гары, хорам.
- Драко Малфой, - растлумачыў Гары. - Ён мяне ненавідзіць.
- Драко Малфой? - перапытаў Джордж. – Выпадкова, не сын Люцыюуса Малфоя?
- Напэўна, бо прозвішча не вельмі распаўсюджанае. - сказаў Гары. - А што?
- Ды я чуў, што тата пра яго казаў, - растлумачыў Джордж. - Ён у свой час падтрымліваў Сам-Ведаеш-Каго.
- А калі Сам-Ведаеш-Хто знік, - дадаў Фрэд, выгінаючы шыю, каб паглядзець на Гары, - Люцыюс Малфой вярнуўся і сказаў, што рабіў усё пад закляццямі Сам-Ведаеш-Каго і ні ў чым не вінаваты. Але гэта ўсё хлусня - тата ўпэўнены, што ён быў у вельмі блізкім асяроддзі Цёмнага Лорда.
Гары і раней чуў падобныя размовы пра сям'ю Малфояў, і ніколі ім не здзіўляўся. У параўнанні з Малфоям Дадлі выглядаў разумным, добрым хлопчыкам.
- Не ведаю, ці ёсць у Малфояў Хатні эльф… - задумаўся Гары.
- Каму б ён не належыў, гэта павінен быць старажытны чароўны род, да таго ж багаты, - сказаў Фрэд.
- Ага. Маці заўсёды кажа, што жадала б, каб у нас быў Хатні эльф, які б прасаваў бялізну, - дадаў Джордж. - А у нас усяго толькі паршывы стары ўпыр на гарышчы і гномы ў садзе. Дамавікі эльфы жывуць у асабняках, замках, ва ўсякіх, ведаеш, такіх месцах; у нашым доме нічога падобнага не знойдзеш…
Гары прамаўчаў. Улічваючы той факт, што ў Драко Малфоя заўжды было ўсё самае лепшае, можна было выказаць здагадку, што ягоная сям'я купаецца ў чароўным золаце; Гары лёгка мог уявіць Малфоя ў вялізным выдатным асабняку. Ды і такія "жартачкі" - паслаць слугу, каб прымусіць Гары не вяртацца ў "Хогвартс" - цалкам у стылі Малфоя. Як можна было прыняць Добі сур'езна?
- У любым выпадку, я рады, што мы за табой прыехалі, - сказаў Рон. - Я ужо пачаў турбавацца, чаму ты не адказваеш на лісты. Спачатку я думаў, што ва ўсім вінаватая Эроў…
- Хто гэта?
- Нашая сава. Вельмі старая. Яна ўжо не раз падала, калі несла пошту. Я потым яшчэ хацеў пазычыць Гермеса…
- Каго?
- Гэта сава, якую бацькі падарылі Персі, калі ён стаў старастай, - растлумачыў Фрэд з пярэдняга сядзення.
- Але Персі мне яго не даў, - працягваў Рон, - сказаў, што Гермес яму самому патрэбны.
- Персі наогул усё лета паводзіць сябе дзіўна, - нахмурыўся Джордж. - І ён і сапраўды піша вельмі шмат лістоў і ўвесь час замыкаецца ў сваім пакоі… Я жадаю сказаць, колькі можна паліраваць значык "СТАРАСТА", ну, дзесяць дзён, ад сілы дваццаць… ты забраў занадта далёка на захад, Фрэд, - дадаў ён, ткнуўшы ў компас на прыборнай панэлі. Фрэд крутануў стырно.
- А ваш тата ведае, што вы ўзялі машыну? - пацікавіўся Гары, здагадваючыся, зрэшты, які будзе адказ.
- Ммм, не, ён сёння ўначы дзяжурыць. Калі пашанцуе, мы вернем машыну ў гараж, і маці нават не заўважыць, што мы яе бралі.
- А што наогул ваш тата робіць у Міністэрстве?
- Працуе ў самым нецікавым аддзеле, - сказаў Рон. - Аддзел няправільнага выкарыстання маглаўскіх прадметаў побыту.
- Чаго?
- Гэтая праца звязана з заварожанымі прадметамі, якія былі вырабленыя магламі, разумееш, на выпадак, калі яны зноў патрапяць у рукі маглаў. Вось, напрыклад, летась памерла адна старая ведзьма, і яе гарбатны сервіз прадалі ў антыкварную краму. Яго набыла адна жанчына, магл, прынесла дахаты, запрасіла сяброў піць гарбату. Гэта быў такі кашмар - тата некалькі дзён прыходзіў дахаты позна.
- А што здарылася?
- Імбрычак звар’яцеў і пачаў разпырскваць кіпень ва ўсе бакі, а адзін дзядзька нават патрапіў у лякарню - абцугі для цукру кусілі яго за нос. Тата цалкам выдахся - у яго ў аддзеле толькі ён сам ды стары чарадзей Перкінс - і вось ім давялося накладаць заклёны забыцця і іншыя падобныя штучкі, каб замяць гэтую гісторыю…
- Але як жа… ваш тата… і гэтая машына…
Фрэд засмяяўся:
- Наш бацька ў захапленні ад усяго, што мае дачыненне да маглаў; у нас у сараі цэлы маглаўскі склад. Ён усё разбірае, зачароўвае і збірае назад. Калі б ён прыйшоў з вобыскам у наш дом, яму давялося б арыштаваць самога сябе. Маці з-за гэтага увесь час з ім сварыцца.
- Мы ўжо на галоўнай дарозе, - перабіў Джордж. - Праз дзесяць хвілін будзем на месцы… Ну і добра, а то ўжо днее…
На ўсходзе ўздоўж лініі гарызонту з'явіўся слабы ружаваты водбліск.
Фрэд трохі знізіўся, і Гары ўбачыў унізе цёмную сцеганую коўдру апрацаваных палёў і групкі дрэў.
- Хутка пасёлак, - сказаў Джордж. – Оттэры-Сэнт-Кэчпоўл.
Машына апускалася ўсё ніжэй і ніжэй. Чырвоны сонечны дыск ужо віднеўся за дрэвамі.
- Прызямліліся! - выклікнуў Фрэд, калі, з лёгкім "бум!", колы крануліся зямлі. Яны селі каля паўразбуранага гаража ў невялікім панадворку, і Гары, вызірнуўшы ў акно, у першы раз убачыў дом Рона.
Ён быў падобны на вялікі каменны хлеў, да якога з цягам часу там і сям хаатычна прыбудоўвалі ўсе новыя і новыя памяшканні, пакуль хлеў не вырас да некалькіх паверхаў і не сагнуўся так, што, падавалася, не развальваўся толькі дзякуючы магіі (зрэшты, так яно, пэўна, і было). На чырвонай страсе тырчала штук пяць-шэсць труб. У зямлю ля дзвярэй быў уваткнуты слуп з шыльдай з надпісам "НАРА". Ля парога валялася вялікае мноства гумовых ботаў і іржавы кацёл. Некалькіх пульхных куранятаў расхаджвалі па двары і нешта дзюбалі.
- Нічога асаблівага, - з штучнай нядбайнасцю кінуў Рон.
- У вас выдатна! - шчасліва выклікнуў Гары, прыгадаўшы Цісавую вуліцу.
Яны вышлі з машыны.
- Слухайце - наверх трэба уздымацца вельмі асцярожна! - папярэдзіў Фрэд. - А далей - чакайце, пакуль маці не пакліча снедаць. Тады ты, Рон, збяжыш уніз з крыкам: "Маці, паглядзі, хто да нас прыехаў уначы!", і яна будзе так узрадаваная прыездам Гары, што ніхто і не зазначыць, што мы бралі машыну.
- Правільна, - пагадзіўся Рон. - Пайшлі, Гары, я пакажу, дзе я сплю - на самым…
Рон раптам змоўк і пазелянеў. Астатнія трое хутка абярнуліся.
Місіс Уізлі крочыла праз двор, распуджваючы куранятаў, і проста дзіўна, як яна, нізенькая, пухленькая, лагодная жанчына была настолькі падобная зараз на шаблязубага тыгра.
- Ой, - сказаў Фрэд.
- М-мама, - сказаў Джордж.
Місіс Уізлі рэзка спынілася перад імі, уперла рукі ў бокі і моўчкі пераводзіла погляд з аднаго вінаватага твару на іншы. На ёй быў квятчасты фартух, з кішэні якога тырчала чароўная палачка.
- Ну, - сказала яна.
- Добрай раніцы, мама, - сказаў Джордж, і толькі яму аднаму здалося, што голас яго прагучаў лёгка і бестурботна.
- Вы сабе ўяўляеце, як я хвалявалася? - вымавіла місіс Уізлі страшным шэптам.
- Прабач, мама, але разумееш, нам трэба было…
Усе тры сыны місіс Уізлі былі вышэй яе ростам, але яны прыкметна скукожыліся пад уздзеннем ейнага гнева.
- Ложкі пустыя! Занатоўкі няма! Машыны няма - маглі разбіцца - ледзь не звар’яцела ад хвалявання - вам напляваць? - ніколі, за ўсё маё жыццё - вось прыйдзе бацька, ён вам пакажа - ні Біл, ні Чарлі, ні Персі, ніколі нічога падобнага…
- Бездакорны Персі, - прамармытаў сабе пад нос Фрэд.
- А ТАБЕ НЕ ЗАМІНУЛА Б УЗЯЦЬ З ЯГО ПРЫКЛАД! - заекатала місіс Уізлі. - Вы маглі загінуць, вас маглі ўбачыць, бацька мог страціць з-за вас працу…
Падавалася, што гэта працягвалася шмат гадзін. Місіс Уізлі паспела ахрыпнуць, перш чым звярнулася да Гары - і той адступіўся.
- Я вельмі радая, што ты прыехаў, Гары, дарагі, - сказала місіс Уізлі. - Заходзь, ты ж, пэўна, галодны з дарогі.
Яна звярнулася і пайшла ў дом, а Гары спалохана паглядзеў на Рона і, атрымаўшы ад яго падбадзёрвальны позірк, рушыў услед за ёй.
Кухня была маленькая і даволі абшарпаная. Усярэдзіне стаялі габляваны драўляны стол і крэслы. Гары прысеў на край аднаго з іх і стаў аглядацца па баках. Да гэтага ён ніколі яшчэ не быў у чароўным доме.
На сцяне насупраць вісеў гадзіннік з адной стрэлкай і зусім без лічбаў. Замест іх былі надпісы: "Час ставіць гарбату", "Час карміць куранятаў", "Зноў спазніўся". На каміннай паліцы ў тры шэрагі стаялі кніжкі, з загалоўкамі тыпу "Магічная разыначка для кожнага", "Чароўная выпечка", "Абед за адну хвіліну!". І, альбо Гары ашукваў яго ўласны слых, альбо па старым радыё над ракавінай толькі што абвясцілі, што праз пару хвілін пачнецца "Ведзьміна гадзіна", на якую запрошаная Селесціна Уорбэк, "спявачка-чараўніца".
Місіс Уізлі клапатала вакол. Яна спрытнымі, хоць і некалькі нядбайнымі рухамі рыхтавала сняданак і пасля кожнай кінутай на патэльню сасіскі кідала гнеўныя погляды на сваіх сыноў. Праз роўныя прамежкі часу з яе боку даносілася выразнае бурчанне - "не ведаю, дзе была ваша галава" і "нізашто б не паверыла".
- Цябе я не вінавачу, любы, - запэўніла яна Гары, наваліўшы яму на талерку не менш за паўтузіна сасісак. - Мы з Артурам самі аб табе вельмі турбаваліся. Як раз учора ўвечары мы казалі аб тым, што паедзем і забярэм цябе самі, калі да пятніцы Рон не атрымае ад цябе адказу. Але, на самай справе (яна дадала да сасісак яечню з трох яйкаў), ляцець на машыне праз усю краіну - вас хто заўгодна мог убачыць…
Паміж справай яна пастукала чароўнай палачкай па талерках у ракавіне, і тыя пачалі самі сабою мыцца, паціху пазвякваючы адна аб адну.
- Было воблачна, маці! - не вытрымаў Фрэд.
- За сталом не размаўляюць! - люта рыкнула місіс Уізлі.
- Мам, яны яго не кармілі! - сказаў Джордж.
- Ты таксама маўчы! - прыкрыкнула і на яго місіс Уізлі, але выраз яе твару крыху памякчэў, і яна пачала наразаць для Гары хлеб і намазваць яго маслам.
У гэты момант здарылася штосьці, што прыцягнула ўсеагульную ўвагу - з'явілася маленькая, яркагаловая фігурка ў доўгай начной кашулі, ціха завішчала і выбегла прэч.
- Джыні, - нягучна сказаў Рон, звяртаючыся да Гары. - Мая сястра. Яна ўсё лета толькі пра цябе і гаварыла.
- Ага, ты потым дай ёй аўтограф, Гары, яна будзе шчаслівая, - ухмыльнуўся Фрэд, але, злавіўшы погляд маці, змоўк і ўткнуўся носам у талерку. Больш ні словы не было сказана да таго, як усе чатыры талеркі не былі чыста вылізаныя - што заняло надзвычай мала часу.
- Жах, да чаго я стаміўся, - пазяхнуў Фрэд, адкладаючы нарэшце відэлец і нож. - Пайду-ка я пасплю.
- Нікуды ты не пойдзеш, - заявіла місіс Уізлі. - Сам вінаваты, што не выспаўся. Ты адправішся ў сад, яго даўно трэба абязгноміць; яны зноў цалкам адбіліся ад рук…
- Ой, маці…
- І вы двое таксама, - сказала яна Рону і Фрэду, палаючы вачамі. - А ты, мой дарагі, ідзі паспі, - дадала яна, звяртаючыся да Гары. --Ты ж не вінаваты, што яны вырашылі прыляцець за табой на гэтай ідыёцкай машыне…
Але Гары, які цалкам не жадаў спаць, хутка сказаў:
- Я дапамагу Рону. Мне яшчэ ніколі не прыходзілася абязгномліваць…
- Вельмі ветліва з твайго боку, дарагі, але гэта зусім нецікава, - сказала місіс Уізлі, - дайце я пагляджу, што пра гэта кажа Локхарт…
І яна выцягнула тоўстую кнігу са стопкі на каміне. Джордж застагнаў:
- Маці, ну што мы, не ведаем, як абязгноміць сад…
Гары зірнуў на вокладку. Па ёй ішоў надпіс вітымі залатымі літарамі: "Цудаўсмех Локхарт "Бытавыя і сельскагаспадарчыя шкоднікі. Даведнік". Там жа была змешчаны вялікі фатаздымак вельмі прывабнага светлавалосага ведзьмака з зіхатлівымі блакітнымі вачыма. Як заўсёды на чароўных фатаграфіях, фігура рухалася; вядзьмак, які, як здагадаўся Гары, і быў Цудаўсмехам Локхартам, весела падміргваў усім прысутным. Місіс Уізлі заззяла ў адказ.
- Ён такі чароўны, - сказала яна, - ужо ён усё ведае пра хатніх шкоднікаў, такая карысная кніга…
- Маці закаханая ў яго, - вельмі гучным шэптам паведаміў Фрэд.
- Не кажы дурасці, Фрэд, - абарвала сына місіс Уізлі, але шчокі яе прыкметна паружавелі. - Ну добра, калі вы лічыце, што ведаеце ўсё лепш Локхарта, адпраўляйцеся і прыступайце, але глядзіце: калі я потым знайду хоць аднаго гнома…
Незадаволена пазяхаючы, браты папляліся ў сад, і Гары адправіўся ўслед за імі. Сад быў вялікі і, на погляд Гары, як раз такі, якім і павінен быць сапраўдны сад. Дурслі, канешне ж, жахнуліся ад яго выгляду - вакол было пустазелле, і траву па ўсіх канонах прытрымлівалася б пастрыгчы - але паўсюль уздоўж плота раслі дзіўныя сучкаватыя дрэвы, на кветніках буялі нейкія невядомыя расліны, а пасярэдзіне рунела раскай вялікая сажалка, поўная жаб.
- Ведаеш, у маглаў таксама ёсць садовыя гномікі, - распавёў Гары Рону, калі яны ішлі па лужку.
- А, я бачыў - яны думаюць, гэта гномы, - адказаў Рон і сагнуўся над піёнавым кустом, - такія тоўстыя Санта-Клаўсы з вудамі…
Нешта шумна шмыгнула, куст півоні здрыгануўся, і Рон выпрастаўся.
- Вось ён, гном, - змрочна прабурчэў ён.
- Адчччапіся ад мяне! Адчччапіся ад мяне! - віскатаў гном.
Без сумневу, ён не меў нічога агульнага з Санта-Клаўсам. Ён быў маленькі, скурысты, з вялікай, гузаватай, лысай галавой - вылітая бульбачка. Рон трымаў яго на адлегласці выцягнутай рукі, а гном адчайна брыкаўся маленькімі, аднак вострымі, бы шпоры ножкамі; у рэшце рэшт Рон здолеў ухапіць гнома за ладыжкі і перавярнуць уніз галавой.
- Вось што з імі трэба рабіць, - прыняўся тлумачыць Рон. Ён падняў гнома над галавой ("Адчапіся!") і пачаў раскручваць яго шырокімі кругамі, як ласо. Убачыўшы, што Гары шакаваны падобнай жорсткасцю, Рон дадаў:
- Яму цалкам не балюча - проста трэба, каб у яго як след закруцілася галава, і ён не змог знайсці дарогу назад.
Ён раптам адпусціў гномавыя ладыжкі, і той праляцеў метраў дзесяць па паветры і шмякнуўся дзесьці за плотам, у полі.
- Слабак, - сказаў Фрэд. – Жадаеш пары? Мой даляціць да таго слупа.
Гары вельмі хутка перастаў шкадаваць гномаў. Самага першага з іх ён жадаў акуратна высадзіць за плот, але гном, адчуўшы слабіну, усадзіў вострыя як брытва зубкі ў палец хлопчыку і той доўга пакутаваў і трэс рукой датуль, пакуль…
- У-у-ух ты, Гары - метраў дваццаць, не менш…
Неўзабаве неба ледзь не пацямнела ад лятаючых гномаў.
- Разумееш, яны не вельмі разумныя, - сказаў Джордж, утрымліваючы ў руцэ не меней за паўтузіна, - як толькі да іх даходзіць, што хтосьці вырашыў абязгноміць сад, так і лезуць наверх, каб паглядзець. Падавалася б, даўно трэба зразумець, што лепш бы не высоўвацца.
Неўзабаве стала відаць, як па полі, унурыўшы плечыкі, цягнуцца гномы.
- Яны хутка вернуцца, - сказаў Рон, назіраючы, як гномы знікаюць за агароджай на супрацьлеглым боку поля. - Ім у нас падабаецца… Тата з імі залішне добры, яны яму падаюцца пацешнымі...
Тут пляснулі ўваходныя дзверы.
- Ён прыйшоў! - крыкнуў Джордж. - Тата прыйшоў!
Хлопцы паспяшаліся ў дом.
Містар Уізлі паваліўся на крэсла ў кухні, зняў акуляры і заплюшчыў вочы. Гэта быў худы, лысаваты чалавек, але тыя валасы, якія яшчэ заставаліся ў яго на галаве, мелі той жа ярка-руды колер, што і ва ўсіх яго дзяцей. Ён быў апрануты ў доўгую зялёную мантыю, пыльную і патрапаную.
- Ну і ночка, - прамармытаў ён і ў пошуках кружкі з гарбатай ды імбрычка запляскаў рукой па стале, у той час як дзеці рассаджваліся поруч яго. - Дзевяць рэйдаў. Дзевяць! Да таго ж стары Мундугнус Флэтчар паспрабаваў мяне зачараваць, як толькі я павярнуўся да яго спіной…
Містар Уізлі гучна сербануў з кружкі і ўздыхнуў.
- Было што-небудзь цікавае, тат? - з запалам спытаў Фрэд.
- Ды нічога такога, пара знікаючых ключоў і кусачы імбрычак, - пазяхнуў містар Уізлі. - Там, праўда, знайшлася сякая-такая брыдота, але не па нашым дэпартаменце. Былі яшчэ надзвычай дзіўныя суслікі, выклікалі Прудсмерта. Але, дзякуй Богу, гэтае справы камітэта магічнай бяспекі…
- І каму гэта настолькі няма чаго рабіць, што яны ствараюць знікаючыя ключы? - здзіўлена спытаў Джордж.
- Проста здзек з маглаў, - уздыхнуў містар Уізлі. - Уявіцеўце, ключ ад дзвярэй робіцца ўсё менш і менш, пакуль канчаткова не знікае ў той самы момант, калі ён больш за ўсё патрэбны… Вядома, у гэтым выпадку вельмі цяжка штосьці даказаць, ні адзін магл нізашто не прызнаецца, што ў яго знік ключ – ён будзе сцвярджаюць, што проста згубіў яго. Небаракі, яны гатовыя на што заўгодна, абы не прыкмячаць чараўніцтва, нават калі яно ў іх пад самым носам… Але - вы не паверыце, чаго толькі не зачароўваюць нашыя з вамі суродзічы…
- МАШЫНЫ, НАПРЫКЛАД?

З'явілася місіс Уізлі, як меч трымаючы ў руцэ доўгую качаргу. Містар Уізлі шырока расплюшчыў вочы і вінавата ўтаропіўся на жонку.
- М-машыны, Моллі, дарагая?
- Так-так, Артур, машыны, - пацвердзіла місіс Уізлі, зіхоцячы вачыма. - Уяві сабе, адзін вядзьмак набыў старую іржавую машыну, сказаў жонцы, што ўсяго толькі жадае разабраць яе на часткі і паглядзець, як яна працуе, а насамрэч зачараваў яе так, каб яна магла лётаць.
Містар Уізлі міргнуў.
- Ведаеш, дарагая, мне падаецца, ты пагодзішся, што гэты вядзьмак дзейнічаў цалкам у рамках закона, хоць, зразумела, яму… ммм… мабыць, прытрымлівалася б сказаць жонцы праўду… Калі б ты вывучыла заканадаўства, то сама ўбачыла б, што яно пакідае… ммм… шчыліны… Паколькі ў яго не было намераў лётаць на гэтай машыне, той факт, што машына можа лётаць, не азначае…
- Артур Уізлі, ты сам стварыў гэты закон! - закрычала місіс Уізлі. - Каб і далей спакойна займацца ў сараі з усім сваім маглаўскім хламам! Акрамя таго - да тваёй звесткі - Гары прыбыў сёння раніцай у той самой машыне, на якой у цябе не было намераў лётаць!
- Гары? - тупа спытаў містар Уізлі. - Які Гары?
Ён паглядзеў па баках, убачыў Гары і падскокнуў.
- А мамка ж мая! Гары Потар! Я так рады, Рон столькі пра цябе распавядаў…
- Твае сыны лёталі сёння ўначы на гэтай гідкай машыне за Гары і назад! - прабразгала місіс Уізлі. - Што ты на гэта скажаш, а?!
- Няўжо? - з захапленнем спытаў містар Уізлі. - Ну і як прайшоў палёт? М... у сэнсе, я хацеў сказаць... - ён тэрмінова перамяніў тон, таму што з вачэй місіс Уізлі паляцелі маланкі, - гэта было… вельмі неабачліва з вашага боку, дзеці… жудасна неабачліва…
- Пайдзем адсюль, - панізіўшы голас, сказаў Рон на вуха Гары, убачыўшы, што місіс Уізлі ужо раздзімаецца як жаба. - Я табе пакажу мой пакой.
Яны паціху выслізнулі з кухні і па вузенькім калідорчыку прайшлі да крываватай лесвіцы, якая мудрагелістымі зігзагамі вілася кудысьці ўверх. На трэцім паверсе дзверы былі адчыненыя. Гары ледзь паспеў заўважыць у іх пару бліскучых вачэй, як дзверы тут жа з грукатам зачыніліся.
- Джыні, - сказаў Рон. - Ты не ўяўляеш, да чаго дзіўна, што яна так саромеецца. Яна наогул ніколі не зачыняецца…
Ускараскаўшыся яшчэ на пару пралётаў уверх, яны падышлі да дзвярэй з аблупленай фарбай, на якой вісела маленькая шыльдачка "ПАКОЙ РОНА".
Гары ўвайшоў, амаль дакранаючыся галавой нахільнай столі. Ён як быццам увайшоў у печку: амаль усё ў пакоі Рона было ярка-памаранчавага колеру - ложак, сцены, нават стол. Гары не адразу зразумеў, што яго сябар заляпіў выцвілыя шпалеры плакатамі, на якіх у розных постацях была каманда з сямі ведзьмакоў і ведзьмаў. Усе яны былі ў ярка-памаранчавай форме, з мётламі ў руках, і энергічна махалі Гары і Рону.
- Твая ўлюблёная Квідзішная каманда? - здагадаўся Гары.
- "Непераможныя Гарматы", - пацвердзіў Рон, паказваючы на памаранчавае покрыва з вышытымі на ім двума вялізнымі чорнымі літарамі "НГ" і гарматным ядром. - Дзевятыя ў вышэйшай лізе.
Школьныя падручнікі Рона былі зваленыя ў куце, побач валяліся коміксы пра "Прыгоды Марціна Міггса, дурнаватага магла". Чароўная палачка ляжала ля поўнага лягушачай ікры акварыўма, які стаяў на падваконні, побач з тоўстым шэрым пацуком па мянушцы Пацуста. Пацуста драмала на сонейку.
Гары перасягнуў праз раскіданую на падлозе калоду чароўных карт, якія маглі самастойна тасавацца, і вызірнуў у акно. Далёка ў полі ён убачыў цэлы батальён гномаў, якія паволі прабіраліся на ўчастак да Уізлі. Потым ён павярнуўся да Рона, які насцярожана назіраў за ім, як быццам чакаючы прысуду.
- Тут цесна, - хутка заказаў Рон. - Зусім не тое, да чаго ты звыкся ў маглаў. І яшчэ нада мной жыве упір, ён па начах стогне і б'е па трубах…
Але Гары, ва ўвесь рот усміхнуўшыся, перабіў:
- Гэта самы лепшы дом на свеце!
У Рона паружавелі вушы.

— РАЗДЗЕЛ IV —

Флорыш і Блотс

Жыццё ў Нары цалкам адрознівалася ад жыцця на Цісавай вуліцы. Дурслі кахалі, каб усё было акуратна і ішло сваёй чаргой; у доме Уізлі стала адбывалася нешта дзіўнае і нечаканае. Гары ледзь удар не хапіў у той першы раз, калі ён паглядзеўся ў люстэрка над каміннай паліцай, а яно загарлапаніла: "Запраў кашулю, неахайнік!". На гарышчы ўпір завадатараў маркотныя стогны і губляў жалязякі, як толькі яму падавалася, што ў доме зрабілася нешта занадта ціха, а на выбухі, то і справа грукатаўшыя ў пакоі двайнят, наогул мала хто зважаў. І усёткі Гары здзіўляўся не таму, што люстэркі размаўляюць, а таму, што ўсё яго кахаюць.

Місіс Уізлі сачыла, каб ён пераапранаў шкарпэткі, а за сталом штораз імкнулася ўпіхнуць у яго па чатыры порцыі "дадаткі". Містар Уізлі саджаў Гары побач з сабою за сталом і бамбаваў яго пытаннямі пра маглаў, высвятляючы, як уладкованыя такія рэчы, як штэпсель або паштовая служба.

- Узрушаюча, - звычайна казаў ён, выслухаўшы чарговы аповяд Гары аб выкарыстанні, скажам, тэлефона. - Проста дзіўна, як шмат у маглаў спосабаў, каб абыходзіцца без чараўніцтва…

Гары атрымаў ліст з "Хогвартса" сонечнай раніцай, прыкладна праз тыдзень пасля таго, як прыбыў у Нару. Яны з Роном спусціліся да сняданку, а містар і місіс Уізлі і маленькая Джыні ужо сядзелі за сталом. Пры выглядзе Гары дзяўчынка тут жа з грукатам перакуліла на пол талерку аўсянай кашы. У яе наогул выявілася схільнасць да перакульвання прадметаў, прынамсі, Гары ні разу яшчэ не атрымалася без гэтага ўвайсці ў пакой, дзе знаходзілася Джыні. Зараз яна нырнула пад стол, каб падабраць талерку і з'явілася зваротна з як захаджалае сонца тварам. Прыкінуўшыся, што нічога не зазначыў, Гары сёлаў за стол і ўзяў бутэрброд, працягнуты місіс Уізлі.

- Лісты з школы, - абвясціў містар Уізлі і перадаў Гары з Роном аднолькавыя канверты з жаўтлявага пергамента, надпісаныя зялёнымі чарніламі. - Дамблдор ужо ведае, што ты ў нас, Гары - вось чалавек, ад яго нічога не схаваецца. І вы двое, таксама атрымаеце, - дадаў ён, звяртаючыся да заспаных двайнят - тыя ўвайшлі на кухню, спатыкаючыся і бэрсаючыся ў піжамных штанах.

На некалькі хвілін запанавала маўчанне - дзеці чыталі лісты. Гары пазнаў, што яму загадваецца першага верасня прыбыць на вакзал Кінгс-Крос і сесці як звычайна на "Хогвартс Экспрэс". Таксама прыкладаўся спіс кніг, неабходных для другога класа.

ВУЧНЯМ ДРУГОГА ГОДА НАВУЧАННЯ НЕАБХОДНА МЕЦЬ:

Міранда Гашок "Зборнік замоваў (частка другая)"

Цудаўсмех Завітак "Гутаркі з Баншы"

Цудаўсмех Завітак "Вячэра з упірамі"

Поиск по сайту: